جمعیت امام علی

Ø¬ÙØ¹ÙØª Ø§ÙØ§Ù Ø¹ÙÙ(Ø¹)

Tuesday, October 10, 2006

Â»

روزی مردی در گوشه ای از زمان کیسه یتیم نوازیش را بردوش می گرفت و غریبانه کوچه کوچه های شهر کوفه را می گشت. می گشت تا مبادا کودکی با غم بی پدری سر بر بالین نهد.
می گشت تا مبادا پیرمردی بی نوا در غم تنهایی و از روی درماندگی سر به سوی آسمان بلند کند و از خدا طلب مرگ نماید.
می گشت تا مبادا بیوه زنی در شب دیجور بی پناهی خویش آرام و بی صدا بر گرسنگی کودکانش بگرید.

علی با پای پیاده، کیسه بر دوش می گشت تا غم غربت و تنهایی بشر را درمان کند
بشر وامانده از خویش، درمانده از روزگار...
و آن هنگام که روح اساطیری و آسمانیش در کالبد زمینی تاب نیاورد، دل و چشم نگران کیسه یتیم نوازیش را برای یاوران خویش در هر گوشه از زمان به جای گذاشت.

و حال این جمع:
این جمع و کیسه ای که مولای عشق برایشان به ارث نهاد.

کیسه ای که نماد است:
نماد تلاش برای رهانیدن همنوع از آتش، آتش جهل و فقر
نماد اعتراض است، اعتراضی از جنس اعتراض علی بر بی عدالتی

هر که از این جمع هرگاه که کیسه ای بر دوش می گیرد یا کودک محروم از تحصیلی را به کلاس درس راهنمایی می کند یا آن هنگام که خسته و نفس بریده پله ها و راهروهای سرد بیمارستان را به امید درمان پدر خانواده ای طی می کند یقین دارد، یقین دارد که:
علی جان! مرد معاصر! تو همراهش هستی

آن هنگام که از سختی راه از ناتوانی و نفس بریدگی پاهایش، سر بر دیوار غم نهاده و می گرید یقین دارد:
علی جان! مرد مهرورز و همراه در کوچه های تنهایی تو همراهش هستی

آری علی جان! صدای تو همیشه در گوششان است و رگ آشفتگی و سراسیمگی در راه امداد رسانی را در زیر پوست روحشان می جنباند: خدا را! خدا را درباره یتیمان

این جمع آرزو دارد که هر کس از هرگوشه ای از زمان بیاید و توشه ای از عشق برگیرد.
موسم عاشقی امروز است، همراه مرد معنا، مرد مشهود
موسم عشق را دریابیم

و حال ما وصیت می کنیم:
علی جان! خدا را خدا را
مبادا گاهی ما را در فراموشی سیری و گاهی در مذلت گرسنگی دنیا رها کنی

2:27 PM|| Momekajo